| Aan alle medewerkers.
Corona heeft diepe wonden geslagen en heeft ons leven in zijn essentie ontwricht. De mensen in de zorg hebben de dood diep in de ogen gezien en verloren veel te veel patiënten en bewoners.
De veelbesproken piek mag dan al achter de rug zijn, zelfs na de lockdown zullen we Corona niet zomaar achter ons kunnen laten. Corona zal ons leven tientallen keer meer veranderen dan de aanslag op de Twin Towers.
Bang
Zorgverleners zullen nog veel langer met enig voorbehoud naar het werk gaan. Dat is onze natuur, een instinctief signaal van gevaar. En het is normaal om bang te zijn. Dat is ook niet verkeerd. Zaak is om op een adequate manier om te gaan met dat signaal. De nodige maatregelen treffen om het gevaar zo klein mogelijk te maken. Daarom is het zeer belangrijk de beschermingsmaatregelen lang na de lockdown aan te houden. Laat het ons “Operatie Propere Handen” noemen.
In de ziekenhuizen werkt men daar al enkele jaren aan, tot controles op het verbruik van handalcohol toe. Het voordeel van deze coronacrisis is een grotere bewustwording, zowel bij medewerkers als bij bewoners en bezoekers maar er is zeker nog werk te doen. In al onze instellingen moeten we echt de reflex kweken om de handen te wassen en te ontsmetten na elk contact. Zelfs al is het maar bij het afleveren van een maaltijd.
Pas wanneer we met zijn allen de afgesproken maatregelen respecteren, kan “bang zijn” omslaan in “voorzichtig zijn”. En dat is op de lange duur leefbaar.
Bestuur en directie stellen nu al als prioriteit om het welbevinden van de medewerkers te herstellen.
Dat zullen we echt nodig hebben in de toekomst. Het wordt nog moeilijk wanneer bezoek terug toegelaten wordt. Elke bezoeker zal gezien worden als een mogelijke contaminatiebron en zal stress veroorzaken bij onze medewerkers. We moeten hierop voorbereid zijn.
Verdriet
Er is ook een immens verdriet om degenen die ons ontvallen zijn. Lege kamers in woonzorgcentra zijn een “constant reminder” aan wie niet meer is. De afgelopen tijd hadden we ook geen gelegenheid om afscheid te nemen. De familie de toestemming weigeren hun dierbare te ondersteunen in zijn of haar laatste momenten is hartverscheurend. Machteloos staan tegenover een onzichtbare vijand weegt zwaar door.
Het is ok om verdriet te hebben. En dat verdriet moeten we delen met anderen. Laat alstublieft geen “buitenstaander” welbedoeld zeggen dat het nu eenmaal bij de job hoort. Het verdriet is er. Niemand kon dit voorspellen en het is verdomd hard in de frontlinie. Geef onze medewerkers de ruimte om het verdriet te verwerken en minimaliseer het niet.
Schuld
Nog het meest verraderlijke element in de huidige situatie is het collectieve of individuele schuldgevoel. Wanneer iemand een fout maakt, kan dat in normale omstandigheden gevolgen hebben, maar niet zo massief als bij Corona. Wie nu denkt een fout te hebben begaan, krijgt er de verantwoordelijkheid bij voor overlijdens.
Mensen die in de zorg werken hebben meestal een groot verantwoordelijkheidsgevoel en zijn bijzonder kwetsbaar om zichzelf de schuld te geven, zelfs zonder een fout te maken.
Corona is een gemeen en nieuw virus. Niemand was hierop voorbereid, niemand kende in het begin de regels. De richtlijnen vanuit de overheid waren soms zelfs verwarrend. We hebben allemaal moeten leren. Een volgende keer zullen we het ongetwijfeld beter aanpakken.
Jullie hebben allemaal je uiterste best gedaan. Een onbekend, dodelijk gevaar getrotseerd om de mensen die ons zijn toevertrouwd naar best vermogen te verplegen en te verzorgen. Daarvoor hebben jullie erkenning gekregen en zijn jullie toegejuicht door de hele bevolking.
Jezelf of collega’s de schuld geven is niet aan de orde en ook niet terecht. Jullie stonden er.
Hulp vragen
Maar soms is het allemaal toch te veel. We zijn allemaal maar mensen. In dat geval, vraag psychologische hulp. Dat is geen teken van zwakte, integendeel. Het is voorspelbaar dat zeer veel mensen beroep zullen doen op professionele hulp. Niet alleen in de zorgsector.
Keep your mind and your hands clean.
Wij rekenen op jou, maar jij kan ook op ons rekenen.
De directie en het bestuur van vzw Compostela |
Recente reacties